Towarzysze z watahy księżyca w pełni: Smok nocy

Legenda

Stella cały czas toczyła batalię o zachowanie wspomnień z czasów, kiedy jeszcze widziała, z cieniem starającym się zawładnąć jej umysłem. Najbardziej żywy pozostał w jej głowie obraz nocnego nieba w ciepłą, letnią noc, kiedy razem z dziadkiem siedziała na pochyłym drzewie. Pokazał jej wtedy na niebie konstelację Smoka i opowiedział kilka barwnych legend o tych mitycznych stworzeniach.

Dzisiaj mijały dwa lata od tamtego pamiętnego wieczoru, dlatego Stella postanowiła zostać dłużej - przecież żadne ciemności nie były jej straszne... Nie mogła zobaczyć gwiazd i nie było, ani nie mogło być przy niej dziadka, który opisałby świecące punkciki, więc przywołała ich realistyczny obraz z tamtej nocy przed swoje wodniste, mętnobłękitne oczy. Położyła się na pachnącej trawie usianej małymi, niebieskimi kwiatuszkami i popuściła wodze fantazji. W jej umyśle wszystkie gwiazdy ze sklepienia niebieskiego zaczęły powoli zbliżać się do konstelacji Smoka. Poruszały się niczym płynna masa, tworząc sylwetkę pięknej bestii, oddając najdrobniejsze szczegóły.

Oto na jednolitej, atramentowej płaszczyźnie nieba stanął wspaniały gad. Gwiezdne łuski emanowały delikatnym światłem, a miejsce źrenicy zajmował Etamin (najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Smoka). Ciągłe pulsowanie i przemieszczanie się jasnych punktów sprawiało wrażenie ruchu bestii. Niewidoma dziewczynka wyciągnęła ręce nad siebie i w powietrzu starała się nadać cielesną formę swoim marzeniom. Gwiazdy wirowały coraz szybciej, po chwili stanowiły tylko jaśniejącą plamę. Kłujący umysł blask wyrwał Stellę z zadumy, coś oprószyło ją delikatnym pyłem i poczuła gorący powiew pustynnego wiatru. Wizja nocnego nieba znikła sprzed oczu wyobraźni i oszołomiona dziewczyna uświadomiła sobie, że trzyma nad sobą sporej wielkości przedmiot o powierzchni przypominającej metal, lecz dość ciepły. Nie mogła o tym wiedzieć, lecz był to jeden z legendarnych klejnotów. Usiadła i postawiła tajemniczą rzecz na ziemi z zamiarem dokładnego zbadania jej dotykiem, lecz ta zaczęła rosnąć i ruszać się. Zdziwiona dziewczyna, przytrzymując przedmiot jedną ręką, a badając drugą, wyczuła pod opuszkami palców kształt czterech kończyn, długiej szyi zakończonej klinowatą głową i pary skrzydeł. Wtem umysł Stelli rozświetlił ten sam błysk i ukazał jej się obraz łąki nocą i stojącego na niej małego stworzenia w kolorze nocnego nieba, podobnego do smoka, którego stworzyły gwiazdy w jej myślach. Usłyszała ludzki głos:

- Witaj, Stello. Widzisz i słyszysz mnie tylko ty. Wyczuwam twoją tęsknotę za pięknem świata. To właśnie ona dała mi początek i sprowadziła w rzeczywistej postaci. Weź mnie w ramiona i dotknij ustami mojej piersi, uwolnimy się razem.

Dziewczyna trzęsącymi się rękami podniosła i ucałowała małego smoka.

Tym razem blask ogarnął miejsce, w którym siedziała, ale nie mogła już tego zobaczyć.

Charakterystyka

Smoki tego żywiołu rodzą się z legendarnych klejnotów dzięki nocnym marzeniom. Znakomicie rozumieją swoich właścicieli i zsyłają im czasem piękne sny. Najlepiej czują się po zapadnięciu zmroku, są spokojne i ciche jak sama noc. Posiadają potężną magiczną moc i potrafią władać marzeniami. Biada przeciwnikowi, któremu przyjdzie walczyć z własnymi, powołanymi do istnienia marami.