Towarzysze z watahy księżyca w pełni: Smok ognia

Legenda

Człowiek kulił się z zimna na ziemi, nieporadny i słaby. Stworzony na podobieństwo bogów z założenia miał stać wyżej niż zwierzęta, jednak nie potrafił sobie radzić z siłami natury. Taki stan rzeczy martwił tytana, który, przyglądając się skulonej istocie, rozmyślał, co może zrobić, by polepszyć jej los.

Nauczyć ludzi wszystkiego, co umiał... tak, oczywiście, tylko czy to wystarczy?

Zszedł na ziemię do pradawnej puszczy, przepełnionej magią i uciął z jednego z największych drzew lasu grubą gałąź, która uschła już jakiś czas temu, jednak obrośnięta mchem sprawiała wrażenie wilgotnej. Tytan rozciął gałąź na pół w taki sposób, by móc ją z powrotem złożyć, i wydrążył nieco miejsca w środku. Poczyniwszy takie przygotowania, powrócił na Górę Bogów i zaczekał, aż bóg słońca uda się w swój codzienny objazd niebios. Spod kół rydwanu boga słońca, ruszającego ostro w drogę, posypały się skry. Prometeusz schwycił kilka z nich do wnętrza wcześniej przygotowanej gałęzi i zniósł je na ziemię.

Jedną z iskier podarował człowiekowi jako duszę, z drugiej rozpalił dla ludzi ogień, by dać im pociechę i nadzieję, ułatwić wiele czynności i ujarzmić naturę choć trochę. Przy tej czynności uciekła Prometeuszowi trzecia z boskich iskier. Leciała w powietrzu między drzewami, ponad rzekami i polanami, nie stykając się z niczym i nie wywołując pożarów. Wesoły, beztroski taniec iskry w powietrzu zainteresował jedno z najpotężniejszych leśnych stworzeń, młodego smoka. Gad chciał złapać iskrę, by lepiej się jej przyjrzeć i pobawić się nią, toteż rzucił się na to niewielkie światełko. Gdy chwycił iskrę w swoje łapy, ze zdumieniem poczuł, że ogarnia go żar, jakby tysiące płomieni jednocześnie otoczyło go z każdej strony, a najsilniejsze z nich wędrowały w kierunku jego serca, znacząc drogę, którą w jego ciele przebywała iskra. Nie mogąc znieść tego żaru, dmuchnął potężnie z nadzieją, że uda mu się płomienie wygonić z wnętrza siebie. Z jego paszczy wydobył się ogień, który zapalił pobliskie gałęzie. Smok poczuł, że wewnętrzny żar uspokaja się i staje się do zniesienia, a on sam może panować za pomocą swego umysłu nad językami ognia, tańczącymi na podpalonych gałęziach.

Charakterystyka

Smoki Ognia to jedne z najpotężniejszych bestii leśnych, gdyż panują nad prawie niezwyciężonym żywiołem. Potrafią zmusić ogień, by trawił wyłącznie wskazane mu siłą umysłu smoka przedmioty i przybierał dowolne kształty, czy po prostu zapalił się we wskazanym miejscu. Niejednokrotnie smoki pozwalają płomieniom na samowolę, co rychło prowadzi do niebezpiecznych pożóg. Same gady bywają lekkomyślne i beztroskie, zwłaszcza za młodu, gdy tańczą na nieboskłonie tak, jak iskry ulatujące w niebo z ogniska.